Νταλάρας ξανά...

του Απόστολου Διαμαντή

Το ζήτημα με το γιαούρτωμα στον Νταλάρα στάθηκε ικανό να εκφραστεί μια μαζική ηθικολογική στάση. Όμως τα πράγματα αυτά δεν είναι μόνον ηθικής τάξεως και όταν υπεισέρχεται η ηθική σ’ αυτές τις υποθέσεις  τότε πάει περίπατο η λογική.

Το να πετάς γιαούρτια στον άλλον, είτε είναι ο Νταλάρας είτε είναι ο Αρχιεπίσκοπος είτε ο μπακάλης της γειτονιάς, είναι γενικώς ανάρμοστο. Εάν μάλιστα τον χτυπήσεις κιόλας είναι και αδίκημα και πας φυλακή. Επομένως η βίαιη συμπεριφορά, όταν είναι ατομική, έχει να κάνει με την ηθική υπόσταση των προσώπων και την νοοτροπία τους.

Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ατομικές συμπεριφορές, αλλά με συλλογικές. Αυτοί που πέταξαν αντικείμενα στον Νταλάρα και τον γιουχάρισαν ήταν ομάδες ανθρώπων, δηλαδή σύνολα. Οπότε πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην συλλογική ηθική και όχι πάνω στην ατομική. Υπάρχει διαφορά.
Ποια είναι η αιτία της συλλογικής αυτής βίας; Είναι η πλήρης διάσταση μεταξύ λαού και πολιτικών εκπροσώπων, αλλά και μεταξύ λαού και επωνύμων γενικώς. Υπεύθυνοι για τα δεινά του λαού δεν θεωρούνται μόνον οι υπουργοί και οι βουλευτές, αλλά και οι επώνυμοι καλλιτέχνες. Διότι συγκροτούν μαζί με την πολιτική και επιχειρηματική τάξη τον συνασπισμό εξουσίας, την κυρίαρχη πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ομάδα.



Αυτό είναι βεβαιωμένη λαϊκή πεποίθηση. Επομένως δεν έχουμε απέναντί μας τον Νταλάρα. Έχουμε έναν κορυφαίο εκπρόσωπο του μεταπολιτευτικού μας καθεστώτος. Ο οποίος μάλιστα, λίγες μέρες πριν σε δηλώσεις του είχε συμφωνήσει πλήρως με τις περικοπές των μισθών και επίσης είχε δηλώσει σύμφωνος με την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Και αφού τα δήλωσε όλα αυτά πήγε στα Λιόσια να κάνει συναυλία. Ήταν απόλυτα αναμενόμενο να αντιμετωπιστεί όπως αντιμετωπίζονται το τελευταίο διάστημα όλοι οι πολιτικοί, από Παπούλια μέχρι Γκερέκου: με γιούχα και προπηλακισμό.
Θα μου πείτε, είναι ωραία πράγματα όλα αυτά; Όχι. Πλην όμως δεν είναι ωραία και η κατάσταση γενικώς. Και όταν η κατάσταση γενικώς είναι χάλια, τότε ακολουθούν εκρήξεις βίας. Το παρισινό πλήθος κάποτε αποκεφάλιζε όποιον έβρισκε μπροστά του, επειδή δεν είχε λεφτά και ψωμί. Το ίδιο έκανε αργότερα και το ρωσικό πλήθος, το γερμανικό κοκ. Όταν οι λαοί πεινάνε και είναι άνεργοι, όποιον βρούνε εύκαιρο τον προπηλακίζουν ή και τον λυντζάρουν. Πιθανόν και επισήμως, εάν πάρουν και την εξουσία.

Ειδικώς με τους καλλιτέχνες δεν πρέπει να μας ξενίζει το γιούχα, διότι ανά τους αιώνες έχουν προπηλακισθεί οι πάντες, όταν το προϊόν τους δεν άρεσε ή τέλος πάντων δεν άρεσε σε κάποιους. Εδώ προπηλακίστηκε ο Βίκτωρ Ουγκώ στο Παρίσι, μέχρι και ο Ευριπίδης αποδοκιμάστηκε έντονα, ο Νταλάρας μας ξένισε;

Επομένως και ευχαριστημένοι να είμαστε προς το παρόν με την σώφρονα και μάλλον χιουμοριστική στάση των ελλήνων ανέργων που πετάνε γιαούρτια. Διότι, όπως πάει το βιολί, εάν συνεχιστεί αυτή η αμέριμνη εφαρμογή μνημονίων και νεοφιλελεύθερων παραδείσων, βλέπω πολύ πιθανόν να έρχονται ταχύτερα ιπτάμενα αντικείμενα…

*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας