Η τραγωδία της δεύτερης δανειακής σύμβασης

Μετά από μια νύχτα ατελείωτων διαδηλώσεων με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους και δεκάδες πυρκαγιές να καίνε το κέντρο της Αθήνας, το ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε το νέο μνημόνιο και τη δεύτερη δανειακή σύμβαση με ψήφους 199 υπέρ. 

Την νέα δανειακή σύμβαση καταψήφισαν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, οι βουλευτές του ΛΑΟΣ πλην δύο, 21 βουλευτές της ΝΔ και 13 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Η απάντηση του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Παπανδρέου ήταν να διαγράψουν τους 21 και 13 βουλευτές αντίστοιχα των κομμάτων τους που παραβίασαν την  λεγόμενη κομματική πειθαρχία. Μέσα σε μια νύχτα δηλαδή 43 βουλευτές διαγράφηκαν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Έτσι το ΠΑΣΟΚ έμεινε με 130 βουλευτές, η ΝΔ με 62 ενώ οι ανεξάρτητοι βουλευτές έφτασαν τους 52. Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό κατέρρευσε.

Αυτό που καθιστά όμως την ελληνική συνθήκη εντελώς σουρεαλιστική είναι τα νούμερα του νέου διακανονισμού του χρέους για τα οποία έγινε η σύγκρουση. Το 2008 το ελληνικό δημόσιο χρέος βρισκόταν στα 260 δις ευρώ. Το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας έφτανε τα 110 δις ευρώ και το δεύτερο – που διαλύει τα κόμματα και τη χώρα – τα 130 δις ευρώ. Αν προσθέσουμε σε αυτά τα ποσά ό,τι θα μείνει ως ελληνικό ομολογιακό χρέος μετά την επιβολή κουρέματος της τάξης του 50% στους πιστωτές, βλέπουμε ότι η Ευρώπη θα μπορούσε απλά να έχει πληρώσει όλο το λογαριασμό το 2008 και να έχει γλιτώσει 80 δις ευρώ. Βεβαίως πρόκειται για απλούστευση ενός πολύπλοκου ζητήματος, παρά ταύτα τα νούμερα είναι εκκωφαντικά.

Με τον ευρωπαϊκό διακανονισμό λοιπόν η Ελλάδα φορτώνεται ένα χρέος 340 δις ευρώ που εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο, κι ενώ η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ό,τι ήταν τρία χρόνια, με την επίσημη ανεργία στο 21%, την υστέρηση εσόδων στο 7% και το πολιτικό σύστημα σε διάρρηξη. Επομένως οι Έλληνες πολιτικοί και οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες μετέτρεψαν ένα πρόβλημα της τάξης των 250 δις ευρώ σε μείζονα κρίση που απειλεί την ύπαρξη του ευρώ. Ακόμα χειρότερα, η άρνησή τους να συνεργαστούν εποικοδομητικά και οι λανθασμένες τους πολιτικές γύρω από την ιδέα της ‘επεκτατικής δημοσιονομικής σύσφιξης’ οδήγησαν την Ελλάδα σε μια ύφεση που απειλεί με μόλυνση όλες τις οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και δη χωρίς την παραμικρή ένδειξη που να λέει ότι η χώρα έχει γίνει πιο ανταγωνιστική σήμερα από ό,τι ήταν πριν τρία χρόνια.

Κι από τη στιγμή που έτσι έχουν τα πράγματα, η ιδέα ότι το ‘κούρεμα’, οι διασώσεις και τα νέα δάνεια θα οδηγήσουν με κάποιον άγνωστο τρόπο την Ελλάδα στον περιορισμό του λόγου χρέους προς ΑΕΠ της τάξης του 120% ως το 2020 μοιάζει εξίσου ανερμάτιστη όσο η αρχική πολιτική συνταγή.

Επομένως, τι θα έχουμε στη συνέχεια;

Υπάρχουν ακόμη κάποια εμπόδια. Έχουμε σε εκκρεμότητα την έγκριση της δεύτερης συμφωνίας διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα πρέπει να δούμε πώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα αφού υποτίθεται ότι έρχονται εκλογές σε δύο μήνες.

Αν αγνοήσουμε όλα αυτά τα προβλήματα, όπως και ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται σε στάδιο συρρίκνωσης των ισολογισμών του, ή ακόμη και το ότι η Πορτογαλία αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα καθώς και την απειλή που αντιπροσωπεύει η κρίση στη Λισσαβόνα για την Ισπανία λόγω της μεγάλης έκθεσης των ισπανικών τραπεζών σε πορτογαλικά ομόλογα, ίσως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στην επιστροφή της σταθερότητας στις χρηματοπιστωτικές αγορές μέσα στους επόμενους μήνες. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ευρώπη πιθανότατα να έχει μια ευκαιρία να επεξεργαστεί μια μόνιμη και αξιόπιστη λύση. Ως τη στιγμή βεβαίως που η Ελλάδα ή και η Πορτογαλία θα χρειαστούν μια ακόμη διάσωση.
ΠΗΓΗ: sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-02-13-22-26-15-2012021351369/